قاسم سلیمانیمی بَـرَد مرا گاهی تا تهِ پریشانیامتدادِ مرموز ِ سایه های ویرانیدر غروبِ دلگیرِ جمعه های پی در پیمی کُشَد مرا آخر انتظار ِ طولانی روی بـوم ِ رؤیایـم می کِشَد کسی امّاشادی نگاهم را در هوای بارانی مثل این که می خواند شعر ِ زندگانی راخانه های دلتنگِ کوچه های افغانی دامن ِ مهاجم را شعله شعله می گیردآتش ِ فلسطین و شورش ِ خیابانیمی رسد به وجدان ها آیه های بیداری از مسیر شب های سرزمین سفیانیازشلمچه تا لبنان لحظه لحظه می پیچدصولتِ مزامیرِ قاسم سلیمانیآخر ِ همیـن راهست انتهای تاریکیمی رسد به فروردین این شبِ زمستانیآخرُالزّمان یعنی یک غـزل پُر ازعاشقبـا ردیفِ زیبای بچّه های ایرانیآخرالزّمان یعنی کودتای بیداریآخرالزّمان یعنی فرصت ِ رجزخوانی